Is touwtjespringen een volledige lichaamstraining?
Touwtjespringen wordt vaak gepromoot als een 'volledige lichaamstraining' die alle spieren in je lichaam aanspreekt. Helaas is dit niet waar. Touwtjespringen is geen volledige lichaamstraining. Als je kijkt naar de biomechanica van hoe iemand touwtjespringt, is het duidelijk dat touwtjespringen voornamelijk een onderlichaamstraining is die zowel de spieren van de voorste als de achterste keten aanspreekt.
De spieren die de energie creëren om te springen zijn de kuitspieren en de soleus (aan de achterkant van je onderbeen), de quadriceps (aan de voorkant van de dijen) en de gluteus (je bilspieren). Deze spieren werken samen om volledige strekking van de knieën en enkels te bereiken om de sprong te maken. Bij de landing werken dezelfde spieren op een weerstand biedende manier (bekend als excentrisch) om de impact van de landing te absorberen. Je tibialis anterior (scheenspieren in je onderbenen) en je hamstrings (aan de achterkant van je dijen) helpen om de landing te stabiliseren.
Ondanks het relatief kleine bewegingsbereik waarin de beenspieren worden genomen tijdens deze beweging, kan de hoge intensiteit die voortkomt uit zo'n repetitief explosief bewegingspatroon uiteindelijk leiden tot hypertrofie - de groei van spiervezels. Dus als je je bilspieren, kuiten of dijen wilt laten groeien, dan is touwtjespringen een fantastische manier om eventuele weerstandstraining die je al doet aan te vullen, maar het is alleen veel minder productief dan een progressieve overload gericht weerstandstrainingsprogramma.
Dus als touwtjespringen voornamelijk een training voor het onderlichaam is, waarom beïnvloedt het mijn bovenlichaam dan zoveel als ik spring? Als een springtouw correct wordt vastgehouden en gebruikt, zal het weinig doen om de spieren in je armen uit te dagen. Omdat het touw een hoekmomentum heeft, is de spanning die het creëert nooit in hetzelfde pad als de 'actielijn' van de biceps of triceps. De actielijn is de richting (in de ruimte) waarin weerstand moet worden toegepast opdat een spier moet werken om te weerstaan. Omdat de spanning in de rotatie van een springtouw dit niet bereikt, komt het grootste deel van het intense gevoel van een van de twee bronnen. Het gewicht van het touw en de greep van de springer. Als een springer het touw te strak vasthoudt, kan dit vermoeidheid veroorzaken die kan aanvoelen als inspanning, hoewel niet op een manier die de spieren zal aanspreken. Stel je voor dat je je telefoon vijf minuten lang stevig vasthoudt. Dit zal geen spieren in je arm opbouwen, maar na een tijdje intens beginnen te pijnigen. Dit gevoel kan worden overdreven door het gewicht van het touw. Simpel gezegd, hoe zwaarder het touw is, hoe harder je het moet vasthouden om het vast te houden. Dit toegevoegde gewicht zal de waargenomen intensiteit van de training verhogen, maar het zal geen stimulus bieden aan je bovenlichaamsspieren die parallel loopt met deze waargenomen intensiteit.
Als je op zoek bent naar een manier om specifieke spiergroepen te targeten om ze te laten groeien en hypertrofie te bevorderen, dan zal touwtjespringen geen tijdefficiënte aanpak zijn. Weerstandstraining met een gestructureerd programma dat het bijhouden van progressieve overload mogelijk maakt, zal elke door iemand gepromote touwtjesspring workout overtreffen. Kan touwtjespringen een uitstekend cardiovasculair trainingsprotocol zijn? Ja, absoluut. Maar is touwtjespringen een volledige lichaamstraining die een traditioneel trainingsprogramma met weerstandstraining kan vervangen? Nee, helaas niet.